Gönül’de ülkemizin zenginliklerinden biri olan Dom halkının yaşadığı bir hikâye anlatılıyor. Mekân seçimi ve kostümler bu halkın renkli gündelik hayatına uygun olsa da yaşam tarzlarıyla ilgili gerçekçi bir çerçeve çizilememiş. Özellikle Piroz karakteriyle başrol sıfatını elinde bulunduran Erkan Kolçak Köstendil, o müthiş şamatalı oyunculuğuna rağmen hikâyede kaybolmuş.
Aslında oyunculuklara gelmeden önce değinilmesi gereken senaryo sorunları var. Zengin bir temayı ele alan film, birçok noktada kısır kalmış. İlk düğün sahnesinde anlıyoruz ki zaten, müzisyen bir topluluğun bu kadar kötü müzik yapıyor olarak gösterilişi bile üzücü bir senaryo hamlesi. Son sahneye kadar masal olduğu iddiasıyla devam eden film, artık bağlayacağı bir yer kalmayınca da aniden bitiveriyor.
Oyunculuklarda öne çıkan çok az isim var. Başrollerin ardından gelen üç isim; Bülent Emin Yarar, Ali Seçkiner ve Selim Bayraktar tabiri caizse sazı ellerine aldıklarında döktürüyorlar. Oyunculuk konusunda benim içinden çıkamadığım noktaysa şu oldu: Diğer karakterler kendine has bir dil oluşturup bunu bir bütün halinde sunarken, Erkan Kolçak Köstendil Piroz karakteriyle niçin Nişantaşı’nda dili kullanıyor? Cevabı ne olursa olsun filmde ayrıksı bir ses olması ve bunu başrolün yapması üzücü. Kurdukları köyden kaçarken bir anda onlarca kişiden oluşan köy ahalisinin ortadan kaybolarak sadece ana karakterlerin kalması da gözden kaçmayan başka bir sorun.
Daha güçlü yöresel şarkılar ve özenerek oluşturulan karakterlerle çok daha iyi bir film olabilecekken, hayal kırıklığı olmuş. Ayrıca son sahnesine kadar içine sokmaya çalıştığı töre ve aşiret kavramları da filmin dinamiğine hiç uymuyor. Yine de kolay seyredilen, renkli bir film arıyorsanız, göze batanları da görmezden gelirseniz bir pazar öğleden sonranıza eşlik edecek 95 dakika sunuyor Gönül.
