Amerikan sinemasının üretken yönetmenlerinden olan David O. Russell, yakın dönemde popülerliğe ulaşan biri olmasına rağmen yönetmenlik kariyeri eskiye dayanan bir isim. Kısa filmlerle sinema kariyerine başlayıp rüştünü ispat ettikten sonra çevre sinemadan gerekli desteği gören Russell, 36 yaşında ilk filmi olan Spanking the Monkey’i (1994) çekti. Sundance Film Festivali’nde ses getiren ve Indepentend Spirit Awards’te en iyi ilk film ve kariyerinin devamına dair daha önemli bir gösterge olan ilk senaryo ödüllerini alan Russell, merkez sinemanın çevre sinemaya açılan kapısı Miramax’ın kanatları altında ikinci ve kariyerinin en iyi filmi olan Flirting with Disaster’ı (1996) ortaya koydu. Russell’ın ruhunu şeytana satmadan önceki halini en iyi şekilde yansıtan Flirting with Disaster; yüksek bütçeli, bol yıldızlı, popüler işlerinde dâhi yanına yaklaşmakta epey zorlandığı bir zirve olarak bugün bile yönetmenin filmografisi içerisinde özel bir yer teşkil etmektedir. Bu nedenle burada durup, Jennifer Lawrence ve Bradley Cooper’la sinemaseverleri canından bezdiren bir yönetmenin saf ve Hollywood’a teslim olmamış halini filmografisine atıflarda bulunarak değerlendireceğiz.
David O. Russell, basitçe tanımlamak gerekirse, aile sinemacısıdır. Spielberg ekolüne derinden bağlı olan Russell, aileyi, kariyerinin başından sonunda dek, kısmi olarak Fighter (2010) hariç, komedi janrı üzerinden ele almıştır. Kimi zaman Three Kings (1999) ve American Hustle (2013) gibi kara komedilerle, kimi zaman Flirting with Disaster gibi screwball’la, kimi zaman da Silver Linings Playbook (2012) gibi varoluş komedisiyle aile olma hallerini ele alan yönetmen, her zaman ikinci bir janrı ve temayı işin içine katmayı ihmal etmemiştir. Three Kings’te savaşı, Fighter’da sporu, Joy’da (2015) iş dünyasını filmin ağırlık merkezlerinden biri olarak kullanan yönetmen, Flirting with Disaster’da da “yol filmi” alt janrı üzerinden aile olma kavramını irdelemiştir. İyi bir kalem, vasat bir yönetmen olan Russell’ın elini kuvvetlendiren ve kötü filmlerinin dâhi çekilebilir olmasını sağlayan bu çok merkezlilik, filmografisini ayakta tutan en önemli unsur olarak dikkat çekmektedir.
David O. Russell filmografisinin el kitabı olan Flirting with Disaster, evlatlık, evli, taze baba ve aile içi problemlerle boğuşan biri olan Mel’in (Ben Stiller) evlat edinme kurumunundan biyolojik ailesinin kim ve nerede olduğuna dair gelen bilgi üzerine çıktığı uzun yolculuğu, olabilecek en absürt ve eğlenceli şekilde aktaran ve bu süreçte aile olmanın gerektirdikleri, getirdikleri ve götürdükleri üzerine kapsamlı tahlillerde bulunan bir eserdir, kabaca. Mel ve Nancy’nin (Patricia Arquette) bebekleriyle çıktığı yolculuğa kurum görevlisi Tina’yi (Tea Leoni) da ekleyen Russell, film ilerledikçe sürekli birilerini daha çembere dahil ederek girift ve absürt ilişkiler yumağı oluşturmuş ve ikili, üçlü ve karşılıklı ilişkiler, rekabetler, çekişmeler üzerinden aile kavramını oluşturan bileşenleri birer birer irdelemiştir. Komedi zamanlaması iyi ayarlanmış, zekice yazılmış diyalogların desteklediği enfes senaryosuyla ilerledikçe açılan, açıldıkça da oyuncularına büyük özgürlük bahşeden film, David O. Russell’ın stüdyolara teslim olmamış halinin nelere kâdir olabileceğinin en güzel ispatı olarak hem mutluluk hem de burukluk kaynağı olmuştur.
David O. Russell, maalesef sinemaseverlerin büyük ölçüde nefret ettiği bir sinemacı olma noktasına evrildi günümüzde. 90’lı yıllarda iyi işler ortaya koyan, 2000’li yılların ikinci on yılında aynı oyuncularla birbirine benzer eserler icra eden yönetmen, kariyer başlangıcının vadettiği potansiyeli ortaya koymakta zorlanmış ve bambaşka birine dönüşmüştür. Sağlam bir işçi sınıfı ağıtı olan Fighter ve görece çekilir olan Silver Linings Playbook dışında elle tutulur bir eser ortaya koyamayan Russell’ın ilk hallerine bakarak geldiği noktaya üzülmemek elde değil. Sisteme yenilen, vadettiği gibi olamayan Russell’ın en iyi filmi Flirting with Disaster’ı aslında her şeyin bambaşka olabileceğini tasavvur etmek için Jennifer Lawrence– Bradley Cooperlı yeni bir garabet gelmeden en az bir kez izlemek lazım.
